Kaže Ibn Tejmijje: “Ne možemo da slijedimo Aliju, osobu koja ne zna šta je pravda i koja se bori po svojoj sopstvenoj volji.“ (Minhadžu sunneti nebevijjeh, 2/203-204, I 3/156)
Kaže Ibn Tejmijje: “Ne postoji niko od učenjaka četiri mezheba niti od ostalih učenjaka islama koji se osvrću na Alijino mišljenje u fikhu.” (Minhadž, 4/142-143)
Kaže Ibn Tejmijje: “Nije Muavija taj koji je želeo i poticao na rat među muslimanima, već je to bio njegov suparnik Alija.” (Minhadž, 2/219)
Kaže Ibn Tejmijje: “Fatima je imala u svom srcu dijelova nifaka, licemjerstva, kada joj Ebu Bekr nije dao od mirasa Božijeg Poslanika.” (Minhadžu sunneh, 2/169)
Kaže Ibn Tejmijje: “Husejinov izlazak na Jezida je plod njegovog slabog razuma, jer je šteta od tog izlaska mnogo veća od koristi.” (Minhadžu sunneh, 2/241)
Odgovor:
Nema sumnje da je Šejhul-islam Ibn Tejmijje, rahimehullahu te'ala, jedan od najvećih učenjaka ehli sunneta vel džemata. To su priznali i bližnji i daljnji, osim zabludjelih sekti poput šija i sufija, obožavalaca grobova, čije je zablude i laži uveliko razotkrio Šejhul-islam, rahimehullahu te'ala. Zbog toga su se prsa spomenutih ljudi stijesnila i kada nisu našli drugi način da se suprostave Šejhul-islamu ili bolje reći istini koju je on nosio i širio, posegli su za potvorama, lažima i izvitoperavanju njegovih riječi kako bi okaljali njegovu čast i ugled kod onih koji nemaju dovoljno znanja i koji ne poznaju dovoljno njegove stavove. Jedna od tih potvora za kojom su posegli jeste i potvora da Šejhul-islam napada i vrijeđa ehlul bejt, Aliju, Fatimu i njihove časne potomke, radijAllahu anhum edžmein.
Ova potvora nije baš tako nenamjerno izabarana. Naprotiv, izabrana je sa velikom lukavstvom, jer oni dobro znaju mjesto ehlul bejta kod ehli sunneta, i dobro znaju da oni koji napadaju ehlul bejt gube ugled i položaj u njihovim očima.
Da sada pojasnimo citate koji se spominju u pitanju i odgovorimo na potvore, laži i izvitoperavanje riječi Šejhul-islama, rahimehullahu te'ala.
Prvi citat: “Ne možemo da slijedimo Aliju, osobu koja ne zna šta je pravda i koja se bori po svojoj sopstvenoj volji.“ (Minhadžu sunneti nebevijjeh, 2/203-204, I 3/156)
Vratili smo se na pomenuti izvor i našli da Šejhul-islam kaže sljedeće (Prije nego li spomenemo riječi Šejhul-islama, napominjemo da je jedna od najbitnijih karakteristika novotara i onih čija su srca bolesna uzimanje jednog dijela šerijatskih tekstova i govora uleme, a zanemarivanje drugih tekstova koji ih pojašnajvaju. Isto tako, uzimanje samo jednog dijela govora bez onoga što mu prethodi ili onoga što dolazi prije ili poslije tih riječi, a koje su jako bitne i bez kojih govor neće imati svoga smisla. Takav je slučaj i sa spomenutom rečenicom koja pored toga što je istrgnuta iz podužeg konteksta, nije ispravno prevedena):
''Takav je slučaj ehli sunneta i rafidija po pitanju Ebu Bekra i Alije. Rafidija ne može pritvrditi iman Alije, njegovu pravdu, činjenicu da je od stanovnika Dženneta, a da ne govorimo o imametu (vođstvu, hilafetu), a da isto to ne pritvrdi i Ebu Bekru, Omeru i Osmanu. Jer, ako želi to pritvrditi samo Aliji, dokazi neće biti na njegovoj strani, isto kao kada kršćanin želi pritvrditi poslanstvo Mesiha (Isa, alejhis-selam), a ne i poslanstvo Muhammeda, sallAllahu alejhi we sellem, dokazi neće biti na njegovoj strani.
Pa, kada mu haridžije koje tekfire Aliju, ili nasibije koje ga smatraju fasikom kažu (tj. kažu rafidiji) da je Alija bio zalim, da je želio dunjaluk, da je hilafet želio za sebe i borio za njega svojom sabljom tako da je ubio na hiljade muslimana i nije uspio da uspsostavi samostalnu vlast, već su ga napustili njegovi drugovi i borili se protiv njega. Ako je ovaj govor neispravan (fasid) onda je govor rafidije po pitanju Ebu Bekra i Omera još neispravniji. A ako je njegov govor (govor rafidije) prihvatljiv po pitanju Ebu Bekra i Omera, onda je prethodni govor (tj. govor haridžije i nasibije) još prihvatljiviji, jer je svima poznato da su ljudi Ebu Bekra izabralali svojom voljom i zadovoljstvom, bez da iko bude udaren sabljom ili prutom. Nikome od namjesnika koje je postavio nije dao imetak, složili su se oko njegova hilafeta, a on nije postavio nikoga od svoje rodbine i familije za namjesnika, niti je svojim nasljednicima ostavio muslimanski imetak. Imao je imetak kojeg je potrošio na Allahovom putu i za njega nije uzeo nadoknadu. A ono što je posjedovao od muslimaskog imetka, ogrtač i robinju, oporučio je da se vrati u bejtul mal. Zatim, pored toga, nije ubio muslimana u svom vilajetu (vlasti), niti se sa muslimanima borio protiv muslimana, već se borio protiv murteda i kafira, tako da je otpočeo osvajanja i kao halifu ostavio pametnog i povjerljivog, koji je osvojio države i proširio pravdu i ihsan (dobročinstvo).
Pa, ako rafidija može reći da je on (Ebu Bekr) želio dunjaluk i vlast onda i nasibija može reći da je Alija bio zalim, da je želio imetak i vođstvo, da se borio za vlast tako da su se muslimani međusobno pobili, nije se borio protiv kafira niti su muslimani za vrijeme njegove vladavine videli išta drugo do šer i fitnu u vjeri i dunjaluku.
A ako je ispravno da kažemo da je Alija htio Allahovo zadovoljstvo i da su drugi od ashaba uskratili a ne on, te da je on bio mudžtehid koji je pogodio a drugi pogriješili – onda je još preče reći za Ebu Bekra i Omera da su oni željeli Allahovo zadovoljstvo, da su bili ispravni, a da su rafidije uskratili i da su nemarni u spoznaji njihova prava i da griješe što ih napadaju i kore. To je još preče, jer je šubha da su Ebu Bekr i Omer željeli vlast i imetak mnogo manja od šubhe da je Alija isto to htio i tada bi šubha haridžija koji su kudili i tekfirili Osmana i Aliju bila veća od šubhe rafidija koji kude Ebu Bekra, Omera i Osmana i tekfire ih, a uz to dodaj činjenicu da su neki ashabi i tabi'ini izostali od prisege Aliji ili se, pak, borili protiv njega.
Tada je šubha haridžija veća od šubhe onih koji napadaju Ebu Bekra, Omera i Osmana (tj. rafidija) jer su oni (haridžije i nasibije ) rekli: Mi ne možemo dati prisegu osim onome ko će biti pravedan prema nama, koji će spriječiti da nam se čini zulum i vratiti naše pravo od onoga koji nam čini zulum. Ako te ne uradi onda je nemoćan ili nasilnik, a mi nismo obavezni dati prisegu takvom.
Ako je ovaj govor neispravan (batil), onda je govor onih koji kažu da su Ebu Bekr i Omer bili nasilnici, da su željeli dunjaluk i vlast još neispravniji, i u to neće sumnjati onaj ko ima vid i znanje...''
(Završen citat Šejhul-islama Ibn Tejmije, rahimehullahu te'ala).
Podvučene riječi su upravo riječi koje su oni u čijim je srcima bolest i mržnja prema ulemi ehli sunneta vel džema'ata, uzeli i izvitoperili, iako one ne predstavljaju stav Šejhul-islama, već odgovor šijama i pojašnjavanje njihove zablude i nemoći da odgovore haridžijama i nasibijama u pomenutoj šubhi. Iz konteksta se jasno vidi da Šejhul-islam navodi riječi haridžija i nasibija, a ne svoje riječi. Činjenica je da ovi ljudi koji šire ove laži nisu ni čitali ove knjige Šejhul-islama već su to prihvatili od kolovođa zablude i sektaštva u ovom vremenu poput Kevserija i Sekkafa koji su prepuni mržnje i zlobe prema Šejhul-islamu.
Drugi citat: “Ne postoji niko od učenjaka četiri mezheba niti od ostalih učenjaka islama koji se osvrću na Alijino mišljenje u fikhu.” (Minhadž, 4/142-143)
Kada smo se vratili na spomenuti citat našli smo sljedeće:
Šejhul-islam, rahimehullahu te'ala, kaže: „Poglavlje: Rafidija kaže: A u fikhu, fukaha (pravnici) se vraćaju njemu (tj. Aliji radijAllahu anhu).'' Pa kaže Šejhul-islam: „Ovo je otvorena laž jer među četvoricom imama mezheba niti drugim fekihima ummeta nema onih koji se vraćaju na njega u fikhu. Što se tiče imama Malika, njegovo znanje je od stanovnika Medine, a oni gotovo da ništa nisu uzeli od Alije već su fikh uzeli od sedmorice pravnika kojeg su oni uzeli od Zejda, Omera ibn Omera i drugih ashaba. Što se tiče Šafije, on je fikh uzeo od Mekelija, drugova Ibn Džurejdža poput Seida ibn Salima i Muslima ibn Halida, a Ibn Džurejdž je, opet, fikh uzeo od drugova Ibn Abbasa poput Ata'a i drugih. Ibn Abbas je bio samostalan mudžetid, a kada bi i dao fetvu na osnovu govora ashaba izdao bi fetvu Ebu Bekra i Omera, a ne Alije kojem je osporio neke stvari. Što se tiče Ebu Hanife, njegov šejh je bio Hamad ibn Ebi Sulejman, a Hamad je uzeo od Ibrahima, Ibrahim od Alkame, a Alkama od Ibn Mesuda, radijAllahu anhu. Što se tiče imama Ahmeda, bio je na mezhebu ehlul hadisa (sljedbenika hadisa). Fikh je uzeo od Ibn Ujejne, Ibn Ujejne od Amra ibn Dinara, a on od Ibn Abbasa i Ibn Omera. Isto tako, uzeo je od Hišama ibn Bešira, a on od Hasanovih (Hasan el-Basri) drugova i Ibrahima en-Nehaija. Također, uzeo je od Abdur-Rahmana ibn Mehdija, Vekia ibn Džerraha i njima sličnim. Sjedio je sa Šafijom i uzeo također od Ebu Jusufa. Takav je slučaj i sa Ishakom ibn Rahevejhom, Ebu Ubejdom i drugim imamima. Evzaijev i Lejsov fikh je uglavnom od stanovnika Medine, a ne od Kufljana (gdje je inače bio Alija, radijAllahu anhu).'' (Završen citat Šejhul-islama).
Iz prethodnog citata zaključujemo dvije stvari:
Prva stvar: onaj ko je spomenuo spomenute riječi nije ispravno preveo riječi Šejhul-islama. Ispravan prijevod spomenute rečenice je podvučen crnom linijom. Iz prijevoda koji stoji u pitanju, zaključuje se kao da Šejhul-islam omalovažava fikh Alije, radijAllahu anhu, što nije tačno, kako se to jasno vidi iz prijevoda kojeg sam spomenuo.
Druga stvar, a to je da Šejhul-islam ovim tekstom odgovara rafidiji koji pretjeruje po pitanju Alije, radijAllahu anhu, koristiće se čak i lažima kako bi uzdigao Aliju, radijAllahu anhu, kome nisu potrebne laži kojim bi se dokazao njegov ugled i položaj kod ehli sunneta, jer su njegovo mjesto i položaj i te kako poznati Šejhul-islamu i ehli sunnetu i veliki je broj hadisa Allahova Poslanika, sallAllahu alejhi we sellem, koji govore o vrlinama ovog plemenitog ashaba i pravednog halife, radijAllahu anhu. Rafidija želi da prikaže situaciju takvom da su svi učenjaci i imami uzeli fikh od njega, što nije istina, i to je upravo ono što Šejhul-islam pojašnjava spomenutim govorom. Šejhul-islam je spomenutim govorom ukazao da četvorica imama nisu imali većih kontakata sa učenicima imama Alije, stoga i nisu uzeli fikh od njega, već od onih učenjaka sa kojima su bili u kontaktu, a koji su znanje uzeli od drugih ashaba mimo Alije, radijAllahu anhu. U daljem nastavku teksta Šejhul-islam spominje kako je jako mali broj rivajeta u Muvetti imama Malika, koji se prenose od Alije, radijAllahu anhu, i njegovih potomaka. Isti je slučaj i sa dva Sahiha, Sunenima i Musnedima, gdje je jako malo rivajeta od Alije, radijAllahu anhu. Šejhul-islam je zatim odgovorio na laž rafidije da je Ebu Hanife uzeo znanje od Džafera es-Sadika, i druge laži pomenutog rafidije.
Odgovorio: Idriz Bilibani, prof.
http://www.stazomislama.com/fetve-i-odgovori/odgovori-na-pitanja/29-ibn-tejmijje-i-ehlul-bejt
No comments:
Post a Comment